Jemioła - Viscum
Preparaty jemiołowe
Iscador, Helixor i Plenosol
dr
Henryk St. Różański
- aktualizacja 2003-10-14 – 2009-12-20
Drogi Czytelniku
Z uwagi na liczne e-maile dotyczące terapii przeciwnowotworowej preparatem Iscador - we wrześniu 2003 roku postanowiłem rozwinąć
zagadnienia związane z preparatami Iscador i Plenosol. Większość wartościowych i konkretnych rzeczowo
informacji na ten temat jest podana w publikacjach szwajcarskich, co
uniemożliwia większości Czytelnikom swobodne z nich korzystanie.
Mam nadzieję, że ta
strona stanie się przydatna dla polskich Czytelników zainteresowanych terapią preparatami Iscador lub Plenosol.
Równocześnie
informuję, że nie zajmuję się dystrybucją opisywanych przeze mnie preparatów.
Zgodnie z moimi
przypuszczeniami nastąpiły liczne uwagi ze strony Czytelników na temat braku
opisu preparatu jemiołowego Helixor
A. Helixor M czy Helixor P.
14 października 2003
roku zamieszczam więc opis Helixor.
Dodatkowe
Informacje z lat 2008-2009 r. - patrz również:
Viscum album L. - jemioła pospolita (Loranthaceae)
Opis
botaniczny.
Krzew
o koronie kulistej, do
Rozmieszczenie:
Europa, Azja Północna i Zachodnia; w Polsce pospolita z wyjątkiem
południowo-wschodnich obszarów.
Surowiec.
Z
jemioły pozyskuje się ziele - Herba Visci (USL). Zbiera się je zimą, bowiem wtedy następuje
największe nagromadzenie ciał czynnych w roślinie.
Ziele suszy się
w temp. do 40o C. Ze świeżego ziela sporządza się Intractum Visci.
Skład
chemiczny.
Składniki
chemiczne jemioły można pogrupować w następujący sposób:
1).
Substancje peptydowe; wiskotoksyna - do 0,1%, lektyny.
2).
Aminy biogenne: histamina, tyramina, fenyloetyloamina, tryptamina.
3).
Aminokwasy: kw. gamma-aminomasłowy, walina, leucyna,
arginina - ok. 40%, prolina - ok. 10,2%.
4).
Związki terpenowe: kw. oleanolowy, beta-amyryna, beta-sitosterol,
kw. ursolowy, lupeol.
5).
Zw. fenolowe: alkohol synapinowy, kw. synapinowy, zw. katechinowe,
kw. ferulowy, kw. kawowy,
kw. waniliowy.
6).
śluzy.
7).
Alkaloid – werazyna.
8).
Związki flawonoidowe (np. kwercetyna) i karotenoidowe
(ksantofil).
Kasper Bauhin z Bazylei /1550-1624/
wprowadził
binarną nomenklaturę roślin
Właściwości farmakochemiczne ciał czynnych jemioły.
Lektyny są to glikoproteiny
występujące powszechnie w świecie roślin (np. w rodzinie Papilionaceae),
grzybów oraz niektórych zwierząt. Stanowią składniki błon i ścian komórkowych,
liczne mają charakter enzymatyczny. Wykazują zdolność aglutynacji wirusów,
bakterii i erytrocytów, stąd nazwa - fitoaglutyniny.
Ponadto niektóre lektyny (jak to jest w przypadku
jemioły) działają cytotoksycznie (hamują transkrypcję lub translację); wykazują
kancerotoksyczność w stosunku do komórek
białaczkowych (lektyna jemioły - omelotoksyna).
Zbudowane są z części białkowej o rozmaitej masie cząsteczkowej i z
przyłączonymi najczęściej kowalencyjnie - łańcuchami heterosacharydów.
W skład reszty sacharydowej wchodzą często heksozy (galaktoza, mannoza,
glukoza) oraz pentozy (ksyloza, arabinoza). Grupy końcowe tych łańcuchów
stanowią zwykle kw. syalowy i L-fukoza.
Liczba łańcuchów dołączonych do cząsteczki białka może wynieść nawet 800.
Elementy sacharydowe połączone są z łańcuchem polipeptydowym różnymi typami
wiązań, np. 0-, N-glikozydowymi, wiązaniami z jonami
metali Ca czy Mn.
Lektyny jemioły zawierające w swej budowie galaktozę
mają zdolność aglutynacji komórek nowotworowych. Jest to jedna z istotnych
reakcji niektórych komórek nowotworowych jakim
ulegają. Odczyn zlepny zachodzi dlatego, że cząsteczki
lektyn mają na swej powierzchni kilka miejsc
węzłowych, które wiążą się z częścią węglowodanową glikoproteidów błonowych.
Lektyny podzielono na 3 chromatograficzne frakcje (ML-1,
ML-2
i ML-3. 1 ml świeżego soku jemiołowego
zawiera ok. 16 ug lektyny
ML-1.
Wyciągi
z jemioły dębowej (preparat Iscador Q) czy
jabłoniowej (preparat Iscador M) zawierające lektyny, działają immunostymulująco,
co objawia się aktywacją makrofagów, zwiększoną fagocytozą i wzmożoną
proliferacją limfocytów B. Dzięki temu wzrasta odporność na zakażenia
bakteryjne i zmniejsza się prawdopodobieństwo rozwoju nowotworu. Preparaty jemiołowe pobudzają rozwój grasicy oraz procesy hemocytopoezy w szpiku, poprzez przyśpieszenie proliferacji.
Wiskotoksyna = viscalbina (Wa2, Wa3, Wb1) została
wyizolowana z jemioły przez Winterfelda i Bijla w 1949 r. Jest to substancja peptydowa z częścią
cukrową i pierścieniem naftylowym. Podana
pozajelitowo działa inotropowo ujemnie, powoduje
bradykardię, zmniejsza objętość minutową serca i obniża ciśnienie krwi. W
miejscu wstrzyknięcia powoduje martwicę tkanek, stąd wiskotoksynę
można stosować do niszczenia guzów skórnych i podskórnych.
Rozkłada się w
temperaturze 70-80o C. Rozpuszcza się w zimnej wodzie. W zielu jest
jej około 0,1%.
Opracowano
farmaceutyki (np. Iscador Q, P, M, U, Plenosol) będące wyciągami z jemioły. Ich skuteczność i tym
samym wartość terapeutyczna są jednak zmienne, co jest spowodowane zmiennością
składu chemicznego jemioł w zależności od żywiciela, sposobem sporządzenia
leku, warunkami zbioru i przechowywania surowca. Właściwości immunostymulujące zależą od wieku rośliny, terminu zbioru i
oczywiście gatunku żywiciela, Podobne czynniki biotyczne i abiotyczne mają
wpływ na działanie hipotensyjne wyciągów z jemioły. Wiskotoksyna
wybitnie zmniejsza ciśnienie krwi po podaniu pozajelitowym. W przewodzie
pokarmowym ulega strawieniu i tym samym unieczynnieniu,
zatem nie działa po podaniu doustnym. Jest to przecież białko i tak je nasz
organizm odbiera, działając nań enzymami proteolitycznymi.
Warto
tu wspomnieć o badaniach nad hipotensyjnym działaniem wyciagów
z jemioły u zwierząt, jakie prowadził Lutomski i wsp.
Podając per os duże dawki soku jemiołowego (0,4-6 ml/kg m.c. zwierzęcia) obserwowano aż 25-58% obniżenie ciśnienie krwi.
Wynik ten był uzależniony od dawki i czasu podawania środka. Nie obserwowano
przy tym działań niepożądanych wyciągu.
Lwas gamma-aminomasłowy
(GABA – gamma-amino-butyric-acid) u roślin powstaje
głownie przez dekarboksylację glutaminianu i przeniesienie grupy –NH2
na kwas alfa-amino-gamma-formylo-masłowy. Aminokwas
ten nie wchodzi w skład białek. U zwierząt w stanie wolnym występuje w mózgu i
w tkance nerwowej, jest ważnym neuroprzekaźnikiem (neurotrasmiterem). Znane są od dawna właściwości obniżające
ciśnienie krwi; jest to neurotrasmiter hamujący
neurony, rozszerzający naczynia krwionośne.
Teoretycznie
jest więc możliwe, że GABA zawarty w jemiole również
przyczynia się do obniżenia ciśnienia krwi, zwłaszcza po podaniu pozajelitowym
lub w dużych dawkach i przez dłuższy czas doustnie. Warto też dodać, że w
lecznictwie były stosowane preparaty zawierające GABA (np. Gammalon), ale pozajelitowo, nie zaś doustnie. Droga
podania tego typu środka ma ogromny wpływ na efekt terapeutyczny, ponieważ
należy pamiętać o drobnoustrojach znajdujących się w przewodzie pokarmowym.
Cholina (wodorotlenek beta-hydroksy-etylo-tri-metylo-amoniowy),
pochodna N-trimetylowa etanolaminy,
substrat w biosyntezie acetylocholiny i lecytyny. Ester choliny z kwasem
octowym - acetylocholina jest neurotransmiterem na
zakończeniach nerwów ruchowych współczulnych i przywspółczulnych.
Acetylocholina może wykazywać wpływ hipotensyjny, zanim zostanie rozłożona
przez cholinoesterazę ChE
czy acetylocholinoesterazę AchE.
Jest to jednak działanie krótkotrwałe. Należy podkreślić, że wchłanianie
acetylocholiny w przewodzie pokarmowym jest nieznaczne i zdaniem wielu
specjalistów /A. Danysz 1988/ tą drogą nie wykazuje
aktywności farmakologicznej. Trzeba zauważyć, że preparaty z jemioły są
stosowane na ogół w małych dawkach i wobec tego ester choliny jest wprowadzany
do organizmu w minimalnych ilościach, zatem jego działanie nie jest możliwe.
Tyramina - amina powstała przez
dekarboksylację tyrozyny. Budową zbliżona do adrenaliny. Obkurcza naczynia
krwionośne i podnosi ciśnienie krwi; działanie to nie jest zauważalne po
podawaniu leków jemiołowych, prawdopodobnie z powodu
zbyt małej ilości. Substancja ta może być jednak odpowiedzialna za
hemostatyczne działanie świeżego soku jemiołowego.
Histamina - 4-(2-aminoetylo)-imidazol powstaje przez dekarboksylację histydyny.
Nie wchłania się z przewodu pokarmowego. Po podaniu per os (doustnym)
zostaje rozłożona przez histaminazę znajdującą się w
komórkach napływowych tkanki łącznej przewodu pokarmowego. Znane działanie
histaminy, polegające na rozszerzaniu naczyń włosowatych, małych tętniczek i
małych żył i tym samym na obniżaniu ciśnienia krwi - występuje jedynie po
pozajelitowym podaniu.
Serotonina czyli 5-hydroksytryptamina,
powstaje po hydroksylacji i dekarboksylacji
tryptofanu. Na obwodzie wywołuje skurcz mięśni gładkich. Zwęża naczynia
krwionośne, podwyższa ciśnienie krwi, rozszerza naczynia mięśni szkieletowych i
serca, działa inotropowo i chronotropowo
dodatnio, wzmaga perystaltykę i napięcie jelita cienkiego. Takie działanie
wykazuje jednak tylko po podaniu pozajelitowym. Zatem wpływ jemioły na serce po
pozajelitowym podaniu jest między innymi spowodowany przez tę aminę,
Kwas
kawowy (5,4-dihydroksycynamonowy kwas) rozpuszcza się w
gorącej wodzie i etanolu. Wykazuje działanie bakteriostatyczne, żółciopędne i
przeciwzapalne.
Kwas ferulowy
(4-hydroksy-5-metoksycynamon owy kwas) rozpuszcza się w etanolu i w gorącej
wodzie. Działa żółciopędnie i lipotropowo.
Kwas ursolowy wywiera działanie
przeciwzapalne, zmniejsza stężenie cholesterolu we krwi. Rozpuszcza się
dobrze w etanolu, słabo przechodzi do gorącej wody.
Związki flawonoidowe (4-glukozyd-2-:hydroksy-4,6-dimetoksychalkon, kwercetyna)
rozpuszczają się w wodzie i alkoholach. Flawonoidy
hamują aktywność hialuronidazy, posiadają właściwości antyagregacyjne,
obniżają stężenie lipidów we krwi. Kwercetyna i jej pochodne glikozydy (np. rutozyd) są inhibitorami autooksydacji adrenaliny i kwasu
askorbinowego ponadto hamują syntezę prostaglandyn przez hamowanie utleniania
kwasu arachidonowego. Kwercetyna pogłębia skurcze
serca i zwiększa pojemność wyrzutową serca. Działa odtruwająco
przy zatruciach metanolem. Wykazuje wpływ przeciwuczuleniowy, przeciwzapalny i
moczopędny.
Poprzez
obniżanie poziomu cholesterolu w osoczu, flawonoidy
opóźniają rozwój procesu miażdżycowego w naczyniach krwionośnych. Wykazują
także działanie ochronne na organizm przy naświetlaniu pierwiastkami
promieniotwórczymi. Kwercetyna jest bakieriostatykiem
w stosunku do bakterii Gram+ i Gram- w tężeniu 0,075-0,1 ng/ml. Właśnie obecnością zw. flawonoidowych
można tłumaczyć właściwości lecznicze jemioły dotyczące większości chorób.
Ksantofile są to tlenowe pochodne karotenów o charakterze
żółtych barwników. Nierozpuszczalne w wodzie, dobrze rozpuszczalne w
tłuszczach, słabiej w alkoholach. Prawdopodobnie chronią przed czynnikami
nowotworowymi.
Werazyna to glikoalkaloid
sterydowy powstający z dormantynonu o nieznanych
właściwościach farmakologicznych.
Śluzy są to substancje o charakterze polisacharydów, tworzące z
wodą żele i zole. Zbudowane są z cukrów prostych i kw. uronowych.
Badania
mikroskopowe ujawniły występowanie w śluzach mikrofibryli
celulozy. Wywierają wpływ powlekający, ochronny, zmiękczający, przeciwzapalny; nie
wchłaniają się z przewodu pokarmowego, są bardzo odporne na hydrolizę.
Paracelsus
/1493-1547/ -
lekarz,
filozof, alchemik
Wartość,
zastosowanie i dawkowanie preparatów jemiołowych.
Intractum Visci (Phytopharm))
- płyn 100,0.
Intrakt jest to stabilizowany
wyciąg etanolowy (alkoholatura stabilisata)
ze świeżego surowca roślinnego. Sporządzenie jego polega na zalaniu ziela
jemioły alkoholem stężonym o temperaturze wrzenia tj. ok.
Obok
enzymów zostają przecież zniszczone inne związki
o charakterze białkowym, a więc wiskotoksyny i lektyny. Pojedyncze aminokwasy występujące w surowcu
ulegają z pewnością pod wpływem etanolu przekształceniu w lotne estry.
Estryfikacja wolnych aminokwasów zawartych w intrakcie (które nie
przereagowały) zachodzi szybciej i całkowicie w żołądku pacjenta pod wpływem
kwasu solnego (aktywator tej reakcji!). Uważam, że powstające wówczas niektóre
estry mogą być powodem zaburzeń trawiennych, nudności, wymiotów czy biegunek u
pacjenta.
Biorąc więc pod uwagę właściwości chemiczne ciał
czynnych jemioły można dojść do wniosku, że intrakt jemiołowy nie jest preparatem racjonalnym. Zalecanie go
przy nadciśnieniu nie ma żadnego uzasadnienia naukowego, jeżeli działanie
hipotensyjne przypiszemy aktywnym biologicznie frakcjom proteinowym czy też
GABA.
Pozostałe
składniki rośliny przechodzą do etanolu i zachowują swoją aktywność. Logiczne
więc jest zapisywanie intraktu jemiołowego
w chorobie Brighta (białkomocz z obrzękami),
zapaleniu nerek , chorobie wieńcowej, miażdżycy,
osłabieniu mięśnia sercowego, zawrotach głowy, zaparciach,
żylakach, krwawieniach z nosa, zaburzeniach miesiączkowania, zaburzeniach
metabolicznych.
Dawkowanie
Intraktu: 20-50 kropli 3 razy dz.
Odwar i napar ze względu na sposób sporządzania (wysoka
temperatura!), a zarazem nie zawieranie
najważniejszych ciał czynnych - czyni je w przypadku jemioły przetworami o
małej wartości leczniczej i o ograniczonym zakresie stosowania. Można je
polecać jedynie przy tych schorzeniach co intrakt.
Herba Visci - ziele (Herbapol) -
opak.
Stosuje
się go też doustnie w postaci Pulvis Visci w dawce
Odwar
lub napar: ok. 4 -
Maceratio z suchego ziela należy
sporządzać na zimno: 20 g/200 ml przegotowanej wody o temp. Pokojowej.
Wytrawiać ok. 4-6 godz. Mieszając chwilami. Stosować 30-200 ml rano i na noc
lub mniejsze dawki, ale częściej. Macerat ze świeżego ziela sporządza
się podobnie. Jedynie ilość surowca przypadającą na 200 ml wody należy podwoić
(40 g/200 ml).
Pulvis et macerationes
frigide parata są to leki galenowe,
których zalecanie przy krwotokach macicznych i miąższowych oraz przy
nadciśnieniu wydaje się najbardziej uzasadnione. W tych postaciach jemiołę
można polecić też kobietom w okresie po- i przekwitania (lęki, nerwice
wegetatywne). Maceratio ze świeżego czy
suchego ziela zachowuje większość substancji czynnych. Stopień ich
przechodzenia do rozpuszczalnika zależy jednak od wielu czynników, jak:
twardości i temp. Wody (nie może przekraczać
Plenosol N (Madaus,
D): amp. 1 ml zawierające 1
mg wyciągu wodnego z ziela jemioły. Stosuje się śródskórnie lub dożylnie
w leczeniu guzów złośliwych oraz w chorobach reumatycznych i przy obniżonej
odporności organizmu. Ponadto w nadciśnieniu i w miażdżycy w podeszłym wieku.
Jemioła w leczeniu
nowotworów i chorób wirusowych
Rudolph
Steiner (1861-1925)
Iscador jest przykładem
leku antropozoficznego, czyli zgodnego z ideologią i
filozofią Rudolph’a Steiner’a
(1861-1925). W Europie wielką karierę robią obecnie preparaty z jemioły
standaryzowane i w nowoczesnej postaci farmaceutycznej – ekstrakty w ampułkach,
ale równocześnie z pewną nutą mistycyzmu Steiner’a.
Często są wzbogacone w rozmaite związki chemiczne, np. w metale (rtęć, srebro,
miedź). Jednym z popularniejszych jest Iscador (Institut Hiscia Switzerland, Weleda), który jest
sporządzany z jemioły pasożytującej na jabłoni – Iscador
M, pasożytującej na sośnie – Iscador P i jemioły
pasożytującej na dębie – Iscador Q. Największe
spektrum działania farmakologicznego posiada jemioła „dębowa”, czyli preparat Iscador Q (Iscador Q).
Najbardziej aktywnymi składnikami preparatu Iscador
są lektyny i viscotoxyny.
Hamują one proliferację (podziały) komórek nowotworowych. Pobudzają wydzielanie
cytokinin i aktywność limfocytów NK. Ponadto łagodzą
one skutki uboczne radioterapii i chemioterapii. W sprzedaży znajdują się następujące
wersje Iscador:
-
Iscador Qu: seria 0 /2 amp./ (0,01 mg 0,1
mg 1 mg), seria
1 /2 amp./ (0,1 mg 1 mg 10 mg), seria 2 /3 amp./ (1
mg 10 mg 20 mg).
-
Iscador P seria 0 /2 amp./ (0,01 mg 0,1 mg 1 mg), seria 1 /2 amp./ (0,1 mg 1 mg 10 mg), seria 2 /3
amp./ (1 mg 10 mg 20 mg).
-
Iscador M seria 0 /2 amp./ (0,01 mg 0,1 mg 1 mg), seria 1 /2 amp./ (0,1 mg 1
mg 10 mg), seria 2 /3 amp./ (1 mg 10 mg 20
mg).
Ponadto produkowany jest Iscador
U (z wiązu – Ulmus) stosowany w leczeniu nowotworów i
przewlekłych stanów zapalnych oskrzeli oraz opłucnej. Do Iscadoru
U dodawana jest rtęć. Stosowany jest w leczeniu mężczyzn i kobiet.
Iscador P zawiera
śladowe ilości lektyn. Iscador Qu spezial 375 ng lektyn/1ml, Iscador M spezial
– 250 ng/1ml. Iscador
spezial ma podwyższoną zawartość lektyn.
Preparaty z jemioły zawierające lektyny są również podawane nosicielom HIV oraz chorych na
AIDS. Lektyny wzmagają mechanizmy obronne układu
immunologicznego. Składniki jemioły mają właściwości immunomodulatorów,
działają też wirustatycznie. Lektyny
i viscotoksyny jemiołowe
hamują procesy fuzji i agregacji komórek zaatakowanych przez wirusy, co
zapobiega ich propagacji w ustroju. Podnosi liczbę limfocytów CD4.
Iscador jest stosowany
przez niektórych lekarzy u chorych z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby.
Pod wpływem wyciągów z jemioły zmniejsza się liczba wirusów oraz zanika stan
zapalny wątroby.
Iscador może być
zakupiony za granicą lub przez pośrednika – w Polsce sprzedaż na zamówienie
prowadzi Cefarm Poznań – bliższe informacje wraz z
cenami poszczególnych rodzajów Iscador dostępne pod
adresem: http://www.cefarm-poznan.com.pl/oferta.htm?offset=200&lit=I
(aktualizacja: preparat Iscador
można nabyć obecnie w Szwajcarii, Niemczech, Austrii w aptekach /również
internetowych/, ponadto w polskich aptekach, także tych on-line).
Iscador P stosowany
jest do leczenia przewlekłych nieżytów jamy nosowo-gardłowej, mięsaków (sarcoma) układu ruchu i skóry. Iscador
do leczenia mięsaków, łagodnych nowotworów skóry często zawiera dodatek rtęci (Iscador P Hg).
Iscador M jest
stosowany w leczeniu nowotworów żołądka, układu żółciowego, śledziony,
trzustki, jelit i odbytu u kobiet. U mężczyzn w tych samych przypadkach zaleca
się Iscador Qu. Iscador Q i M w razie wykorzystania do leczenia trzustki
zawiera często dodatek miedzi. W razie nowotworu jelit i odbytu dodaje się do Iscadoru Q i M – rtęć (Iscador Q/Hg lub M/Hg). Iscador
M stosowany jest w leczeniu nowotworów krtani i tarczycy u kobiet, podczas gdy
u mężczyzn w tych samych przypadkach Iscador Qu.
Nowotwory nerek u mężczyzn – Iscador
Q z dodatkiem miedzi, u kobiet – Iscador M z
dodatkiem miedzi.
Nowotwory pęcherza moczowego – u mężczyzn – Iscador Q z dodatkiem srebra, u kobiet – Iscador M z dodatkiem srebra.
Nowotwory gruczołu krokowego (prostata), jąder i
prącia – Iscador Qu z
dodatkiem srebra.
Nowotwory jajników, przewlekłe stany zapalne
jajników, pochwy, warg sromowych i macicy, nowotwory tych organów – Iscador M z dodatkiem srebra.
Nowotwory gruczołów sutkowych – Iscador M – przed menopauzą – z dodatkiem srebra, w okresie
menopauzy – z dodatkiem rtęci.
Preparat podaje się podskórnie w pobliży
nowotworu w dawkach zwiększających stosując odpowiednie serie. Powinno zacząć
się od serii 0 (terapia inicjująca – 14 zastrzyków, czyli 2 razy komplet po 7 amp.), potem stopniowo przechodząc
do coraz wyższej. Pacjenci różnie reagują na preparat, w związku z tym
konieczne jest stopniowe zwiększanie dawki. Jeżeli pacjent dobrze toleruje lek
wówczas można dojść do maksymalnej dawki. Lek można również wstrzykiwać w ramię
lub w udo, jeżeli nowotwór jest w głębi ciała. Nie należy przekraczać dawki 20
mg/dobę. Wstrzyknięcie preparatu powoduje podwyższenie ciepłoty ciała. Ampułkę Iscador danej serii /1 ml/ wstrzykuje się
co 2 dni. Po 7 zastrzykach należy zrobić 7 dniową przerwę. Terapię Iscadorem zaleca się również w razie operacyjnego usuwania
nowotworu: 14 dni przed operacją podaje się zestaw inicjujący lub 14 dni po
operacji, potem przechodzi się do terapii właściwej Iscadorem
(dalsze serie).
Przeciwwskazania: wysoka gorączka, ciąża,
uczulenie na lek, aktywna gruźlica.
Nie należy podawać Iscadoru
z preparatami grasicy, hormonami grasicy, aloesem pozajelitowym oraz cytokinami.
Helixor A, M i P
W Niemczech, w Austrii i w Szwajcarii dostępny jest preparat
jemiołowy Helixor, który
został opracowany zgodnie z zasadami antropozoficznymi
Rudolph’a Steiner’a.
Helixor jest produkowany w 3
odmianach: Helixor A – sporządzony z jemioły
pasożytującej na jodle Abies (Abietis),
Helixor M – sporządzony z jemioły pasożytującej na
jabłoni Malus (Mali) i Helixor
P – sporządzony z jemioły pasożytującej na sośnie Pinus
(Pini).
Ekstrakt z poszczególnych
jemioł jest rozpuszczony w izotonicznym roztworze chlorku sodu (NaCl). Ma postać roztworu do wstrzyknięć (ampułki). Lek
jest podawany podskórnie, czyli pozajelitowo.
Istnieją różne serie Helixor z różną dawką składników czynnych, które należy
dobrać do stanu chorego, płci i rodzaju nowotworu.
Helixor jest produkowany przez
firmę: Helixor Heilmittel, Rosenfeld.
Sprzedawany jest przez: Germania Pharmazeutika,
Wien. W Polsce nie jest zarejestrowany. Niektóre
polskie apteki mogą go jednak sprowadzić zgodnie z obowiązującymi zasadami.
Helixor A: ampułki 1 mg, amp. 5 mg, amp.
10 mg, amp. 20 mg, amp. 30 mg,
amp. 50 mg, amp. 100 mg w 1 ml izotonicznego
roztworu chlorku sodu. W opakowaniu dla terapii seryjnej są ampułki:
Opakowanie seryjne I A: amp. 1 mg – 3 sztuki; amp. 5 mg – 3 sztuki, ampułki 10
mg – 1 sztuka;
Opakowanie seryjne II A: amp. 10 mg – 2 sztuki, amp. 20 mg – 2 sztuki, amp. 30 mg – 3 sztuki;
Opakowanie seryjne III A: amp. 1 mg – 1 sztuka, amp. 5 mg – 2 sztuki, amp. 10 mg – 3 sztuki, amp. 20 mg – 1 sztuka;
Opakowanie seryjne IV A: amp. 20 mg – 2 sztuki, amp. 30 mg – 2 sztuki, ampułki 50
mg – 3 sztuki.
W opakowaniu dla klinik i terapii specjalnych
(dla kuracji indywidualnych, odbiegających od przyjętego powszechnie schematu)
jest 8 lub 50 ampułek jednego rodzaju.
Helixor P: ampułki 1 mg/1ml, amp. 5 mg, amp.
10 mg, amp. 20 mg, amp. 30 mg,
amp. 50 mg, amp. 100 mg/1ml. Duże opakowania
kliniczne zawierają po 8 i 50 ampułek jednego rodzaju. Opakowania seryjne Helixor P:
Opakowanie seryjne I P – amp. 1 mg - 3 szt., 5 mg – 3 szt.,
10 mg – 1 szt;
Opakowanie seryjne II P – amp. 10 mg – 2 amp.,
20 mg – 2 szt., 30 mg – 3 szt.;
Opakowanie seryjne III P – amp. 1 mg – 1 szt., 5 mg – 2 szt.,
10 mg – 3 szt, 20 mg – 1 szt.;
Opakowanie seryjne IV P – amp. 20 mg – 2 szt., 30 mg – 2
szt., 50 mg – 3 szt.
Helixor M jest produkowany w
podobnej formie i zestawach seryjnych jak Helixor P.
Preparat Helixor
działa immunostymulująco, czyli wzmaga aktywność
układu immunologicznego, ponadto pobudza wydzielanie endorfin
i cytokin. Pod wpływem lektyn
jemioły wzrasta wyraźnie w organizmie stężenie interleukiny-1. Hamuje rozwój
komórek nowotworowych (hamuje podziały komórek nowotworowych). Wzmaga czynność
limfocytów NK (Natural Killer cells), limfocytów pomocniczych, plazmocytów i monocytów. Indukuje apoptozę. Zmniejsza
bóle, poprawia samopoczucie, nadaje chęć do życia, pobudza psychicznie pacjenta
do wewnętrznej walki z rakiem. Wzmaga aktywność szpiku kostnego. Łagodzi skutki
chemioterapii i radioterapii.
Helixor A – przeznaczony do
leczenia wszystkich guzów (nowotworów) u mężczyzn; u kobiet stosowany w
leczeniu nowotworów jamy ustnej, gardła, krtani, białaczek (np. przewlekłej
białaczki szpikowej, białaczki mieloblastycznej,
białaczki paramieloblastycznej, białaczki monoblastycznej, białaczki limfoblastycznej,
białaczki niezróżnicowanej hemocytoblastycznej).
Helixor M – przeznaczony do
leczenia wszystkich nowotworów u kobiet za wyjątkiem tych wymienionych przy Helixor A i P.
Helixor P – przeznaczony do
leczenia nowotworów piersi u kobiet, choroby Hodgkina
(ziarnica złośliwa), chłoniaków nieziarnicznych
(non Hodgkin lymphomata),
choroby Pageta; ponadto jako
efektywny bodziec do pobudzenia czynności szpiku kostnego. Niekiedy podaje się Helixor
P i A na zmianę.
Helixor wstrzykuje się podskórnie,
około
Dawkowanie Helixor.
Etap (stadium) I:
Dawkowanie Helixor: zastrzyk podskórny: najpierw opakowanie seryjne I:
3 zastrzyki 1 mg, potem 3 zastrzyki 5 mg i 1 zastrzyk 10 mg (łącznie
więc 7 wstrzyknięć); następnie II opakowanie seryjne: 2 zastrzyki 10 mg,
2 zastrzyki 20 mg, 3 zastrzyki 30 mg (kolejne 7 wstrzyknięć). Po serii 14
zastrzyków podanych w ciągu 14 dni należy zrobić przerwę 2-tygodniową. Potem: 2
razy opakowanie seryjne II, po każdym 14 dni przerwy. Częstotliwość
wstrzyknięć: 3 razy w tygodniu.
Etap (stadium) II:
Opakowanie seryjne I
Opakowanie seryjne II
(stadium I), potem: opakowanie seryjne IV:
2 amp.
20 mg (2 zastrzyki 20 mg), 2 zastrzyki 30 mg, 3
zastrzyki 50 mg. Następnie 14 dni przerwy. Potem 2
razy opakowanie seryjne IV, po każdym 14 dni przerwy. Częstotliwość podawania
zastrzyku – 3 razy w tygodniu.
Etap (stadium) III – stan
nawrotowy:
Opakowanie seryjne I
Opakowanie seryjne II
Opakowanie seryjne IV (stadium II),
potem (22 wstrzyknięcie) : 2 zastrzyki
70 mg (amp. 50 mg + amp. 20 mg 2 razy), 2 zastrzyki 80
mg (amp. 50 mg + amp. 30 mg – 2 razy), 3 zastrzyki
100 mg (amp. 50 mg + amp. 50 mg razy 3) /opakowanie seryjne IV + 7 ampułek Helixor 50 mg). Następnie przerwa
14 dniowa. Od 22 zastrzyku – kuracja seryjna - 2 razy powtórzyć Po każdej serii
14 dni przerwy. Częstotliwość wstrzyknięć: 3 razy w tygodniu.
Działania uboczne:
podwyższenie temperatury ciała, powiększenie gruczołu tarczycowego, obrzęk w
miejscu wstrzyknięcia.
Przeciwwskazania: uczulenie
na składniki leku, ciąża.
Dokument chroniony
prawami autorskimi
Krosno-Poznań
2002-2003
